Alles wat ik vandaag denk, brengt me precies nergens. Het lijkt wel alsof al die prachtige ideeën die ik ooit had, verteerd zijn. Wat overblijft, is een soort denkdrap die nergens toe leidt. Geen motiverende gedachten, maar eerder gedachten die me in een stoel laten zakken, starend naar een computerscherm, terwijl ik het internet de schuld geef dat ik niet aan het werk ben.
Ik beweeg wat, loop naar een andere kamer, langs mijn werkkamer, en daar staat ook een stoel. Handig, want daar kan ik ook gaan zitten en verder niets doen.
Er staan geen afspraken gepland. Op papier is het de ideale dag om al mijn ideeën uit te werken. Ik heb goed geslapen, het is aangenaam in huis, en mijn urgentielijst is zo goed als leeg. Ja, ik wacht tot mijn stresslevels wat hoger zijn dan de meeste mensen, want zij zouden waarschijnlijk allang vier uur hebben lopen bikkelen. Kortom, aan alle voorwaarden is voldaan, en het zou me niets verbazen als de planeten vandaag ook nog eens op één lijn staan. De perfecte dag voor actie.
Maar zelfs op zo’n ideale dag produceert mijn brein maar één ding: breinpoep.
De hele dag word ik verplicht om naar mijn innerlijke commentator te luisteren, die me allerlei onderwerpen voorschotelt waarop ik zou kunnen acteren. Gelukkig ben ik ook een beelddenker, dus het is alsof ik een soort film met ondertiteling kijk. Niet heel saai, maar om in de sfeer te blijven: strontvervelend. Want al snel verandert het gevoel van ik kan van alles doen in ik móét van alles doen. En dat borrelt op in mijn lijf als een drang om op een berg te gaan staan en heel hard te schreeuwen en op een neer te springen. Of te zuchten. Waarschijnlijk zal ik op die berg uiteindelijk ook niet kunnen beslissen wat nou het beste is.
Ik droom al jaren van een plek. Een soort speeltuin voor volwassenen. Waar je in een stressballenbak kunt springen, met een hamer los kunt gaan op oude computers, of schreeuwkaraoke kunt doen in een geluidsdichte cabine. Dat lijkt me heerlijk.
Ondertussen, terwijl ik dit allemaal denk, zie ik er voor de buitenwereld waarschijnlijk uit als iemand die lekker van een vrije dag geniet. Of erger nog: gewoon lui is.
Het vreemde is, deze breinpoepdag heb ik óók nodig. Ik weet dat er zomaar een dag kan komen, misschien morgen al, waarop ik al mijn taken in tien minuten afhandel en een week aan werk in één dag afrond.
Ik heb me erbij neergelegd: mijn brein is net een puppy. Dolenthousiast, eigenlijk altijd vrolijk, maar nog niet helemaal getraind of zindelijk. En ja, dan krijg je dus op de meest onverwachte momenten… breinpoep.
